Verhalen : Mzyan

Mzyan, ‘Mimi’ voor familie en vrienden, is  een dankbaar mens. Ze zegt het vanuit haar hart en met nadruk: “Nederland, bedankt”. De vrijwilligers van DelftseBuur, die ze wekelijks ziet, noemt ze haar nieuwe familie. Ze houdt ervan mensen te ontvangen. Ze is op en top gastvrouw, ziet er goed verzorgd uit, mooi haar, make up en ze straalt een oprechte warmte uit. Haar huis staat open voor iedereen. Eens per maand kookt ze voor HuisNL, het Delftse initiatief om samen met vluchtelingen te eten en koffie te drinken. Ze sluit je heel gemakkelijk in haar hart en nodigt je uit. Marja van Bijsterveldt, de burgemeester van Delft , kwam zelfs bij haar eten. Trots laat ze de foto’s zien van het bezoek en van de mooi gedekte tafel vol Syrische gerechten.
Zestien maanden geleden kwam ze met haar zoon en dochter aan in Nederland. Haar man Talal was een maand of tien eerder gevlucht. Hij had negentien jaar gewerkt als vrachtwagenchauffeur, maar de oorlog zorgde voor problemen. Hij nam twee weken vakantie en ging naar Libanon. Van daaruit naar Turkije, Griekenland en hij had het plan om naar Zweden te gaan, maar het zou daar heel lang duren voor zijn gezin over kon komen, dus het werd Amsterdam. Het werd Ter Apel. Budel. Weer Ter Apel. Wassenaar. Luttelgeest. En daar kwam Mimi met zijn kinderen. Eindelijk. En toen kregen ze hun huis in Delft, in een groene rustige nieuwbouwwijk. Ze wonen er graag.
Ze heeft drie keer per week Nederlandse les en werkt als vrijwilliger in de zorg bij oude mensen. Ze belt iedere dag met haar moeder. Ze zou haar zo graag willen vastpakken, haar moeders geur om zich heen hebben, de vertrouwde stem in de kamer horen. Niet alleen dat blikken skype-geluid, als de verbinding al werkt en de elektriciteit niet uitvalt in Damascus. Ze heeft een broer in Duitsland en haar jongste broer is bijna vier jaar geleden verdwenen. Opgepakt door de politie in 2013. Ze hebben hem nooit meer teruggezien. Ze heeft veel last van stress, van hyperventilatie. Ze denkt veel aan haar moeder. Als ze haar maar drie maanden bij zich mocht hebben, hier bij haar kinderen en haar man. Wat zou ze dat graag willen. Gewoon voor vakantie. Dat zou haar heel gelukkig maken.
Verhaal en portret: Esther van der Wegen

“Today I am very happy to meeting you and also dutch people,Thank you for coming today to share us, yes if that  possible we like to know a  people living in Delft to make contact with them and enjoying with dutch language. Thanks a lot en fijne avond.
(Syriër die aanwezig was bij de kerstlunch. Zijn gezin kreeg diezelfde dag een buddy.)

“Ik heb Drar ook uitgelegd dat een fiets toch wel één van de basisbehoeften is wanneer je in Nederland woont, dus daar gaan we nu ook naar op zoek.”
“Rahba en ik hebben een leuke eerste ontmoeting gehad in de stad. We hebben telefoonnummers uitgewisseld en afgesproken dat zij contact op zou nemen, als ze opnieuw zou willen afspreken. Dat heeft ze gedaan en ik ben afgelopen donderdag bij haar thuis op bezoek geweest. Was hartstikke gezellig. Ze heeft me al uitgenodigd om te komen eten. We gaan wekelijks afspreken. Ik ben van plan haar volgende week bij mij thuis uit te nodigen.”
“We gaan door! Het is een leuk gezin en er was zeker een klik. Ze zijn zondag hier geweest en hebben kennis gemaakt met ons en drie andere huisgenoten. Di zijn ze al samen met huisgenote Anneklaar en haar jongens naar de Lichtjesavond geweest en wij gaan straks bij hun arabisch eten... Beslist een goede match, dus er zullen nog veel afspraken volgen.
Ik ga Riima leren fietsen (en als dat niet lukt haar doorverwijzen naar een fietscursus voor vrouwen...) en we hebben net via Marktplaats een fiets geregeld voor Sidra, de dochter.
Ik denk dat het een mooi voorbeeld is voor een winwin situatie, want wij voelen ons niet hulpverlener, maar het is ook gewoon een mooie uitwisseling!
Jullie initiatief is hierin echt goud waard, ik hoop dat deze initiatieven in heel NL zijn of komen, dat zou een heleboel begrip voor elkaar te weeg brengen!
Ik hoop dat zij via ons ook nog meer mensen kunnen ontmoeten.
Frank heeft al een gemeenteraadslid die apotheker is gesproken die graag een keer Rima en Muhannad (beiden Apothekers) wil rondleiden in zijn apotheek.
Ik denk dat het netwerk en het NL taal en cultuur leren kennen voor hun nu heel belangrijk is na het traject daarvoor door Praticipe. Dus blijf vooraal doorgaan!
Hebben jullie nog buddys nodig? Moeten we nog vrienden enthousiast maken?
“Ik vrees dat deze match niet gaat lukken. Telefonisch contact is niet gelukt. Er is niet teruggebeld en toen ik zojuist probeerde werd  de telefoon neergelegd. Ik ben gisteren twee keer langs het huis geweest toen ik in de buurt was, maar toen was er niemand aanwezig.”
“Ik heb vandaag een afspraak gemaakt met Tekleab voor maandag. De communicatie zal heel gebrekkig zijn maar met tekeningen, handen en voeten kan men een eind komen.”
“Vanmiddag hebben Refat, Hiba en ik kennisgemaakt. Maandag hebben we gemaild om een afspraak te maken. We hebben elkaar toen ook onze foto toegestuurd, zodat we elkaar zouden herkennen. Bij DOK centrum was de date. Het was een erg leuke eerste kennismaking. Het is een jong stel van begin twintig. Beiden hoogopgeleid, afkomstig uit een goed Syrisch milieu. Modern denkend, er is zeker een klik. Ze zijn positief ingesteld, hebben veel te vertellen. Hij spreekt al wat Nederlands, zij nog niet. Maar de volgende keer willen ze graag Nederlands spreken. Dan willen ze mij uitnodigen voor een maaltijd bij hen thuis.
Ik zie de komende drie maanden vol vertrouwen tegemoet.”